KOŚCIÓŁ PW. NAJŚWIĘTSZEGO SERCA PANA JEZUSA

Kościół wznieśli ewangelicy w 1745 r., za zgoda króla pruskiego. Budową ścian kierował miejscowy mistrz Jerzy Porrmann, zaś dach i wieża są dziełem cieśli z Zachełmia Gottfrieda Materna. W 1750 r. wnętrze świątyni zabudowano drewnianymi emporami, a w 1796 r. dobudowano zakrystię. Dopiero w 1807 r. na sygnaturce umieszczonej na dachu kościoła pojawił się zegar. Kościół od momentu swego powstania w połowie XVIII wieku do roku 1946 służył wiernym wyznania ewangelickiego i do dziś zachował kilka cech charakterystycznych dla budowli protestanckich.

W prezbiterium, które wydzielone zostało dopiero po 1946 roku, znajduje się ołtarz główny z obrazem Chrystusa pogrążonego w modlitwie. Zdobiony jest polichromią, złoceniami i srebrzeniami, co sprawia wrażenie przepychu. Przy prezbiterium znajduje się utrzymana w podobnym stylu ambona.

Największą chlubą sobieszowskiej świątyni są  XVIII - wieczne organy zbudowane przez znanego organomistrza Johanna Meinerta z Wlenia. Odznaczają się niezwykłym brzmieniem, ale przede wszystkim doskonałym wykonaniem, o czym świadczy fakt, że większość głosów jest oryginalna. Oprawę dla mistrzowskiego instrumentu stanowi okazały prospekt, ozdobiony między innymi figurami muzykujących aniołów. Dwie z nich - dobosze, są postaciami ruchomymi. 

Niezwykłego uroku prostemu, halowemu wnętrzu nadają iluzjonistyczne malowidła pokrywające drewniane sklepienie. Natomiast o ewangelickiej przeszłości świątyni świadczą empory.  Na ich balustradach umieszczono tzw. "Biblię dla ubogich" ("Biblia pauperum"), czyli cykl obrazów ilustrujących scen z Pisma Świętego, przeznaczone dla wiernych nie umiejących czytać.